Marie Kon-do of Marie Kon-don’t?

‘Does it spark joy?’

Bijna iedereen kent deze uitspraak van de wereldberoemde opruimgoeroe Marie Kondo.

Als je haar Insta bekijkt, zie je foto’s van een altijd sereen ogende Marie. Ook in de Netflix hit ‘Tidying up with Marie Kondo’ lijkt zij niet van haar stuk te krijgen. Met die eeuwige glimlach en haar handen vredig gevouwen.

Onwillige kinderen en niet meewerkende mannen des huizes?

Totale chaos waarbij een gemiddelde vuilnisbelt verbleekt?

‘Ha, maar dáár laat ik mijn Boeddha bubbel niet door verpesten!’ zie ik haar denken.

Nou kan het natuurlijk zijn dat ze buiten beeld scheldt als een bootwerker al gooiend met haar eigen organize materialen. Maar ik hou persoonlijk liever dat serene beeld voor ogen. Dat beeld sparkt mij nou joy 😊

Principes van de KonMari methode (yep, dat is hoe ze het noemt) en wat ik daar nou van vind:

In 1 x je hele huis rigoureus opruimen

Daarmee heeft ze een goed punt. Als je steeds een beetje opruimt, blijf je je hele leven opruimen. Er komen immers vaak steeds weer nieuwe spullen bij. Bovendien motiveert een geheel opgeruimd huis het ook opgeruimd te houden (dus niet stiekem spullen in die andere kamer leggen waar het toch al een zooitje is, maar meteen op de juiste plek!) Ook moet je je steeds weer opnieuw moed inspreken om te beginnen. En dat is nou juist vaak het probleem.

Echter ‘in 1 x’ is vaak moeilijk uitvoerbaar. Want wie heeft tijd (én zin én energie) om een week (of langer) achter elkaar op te ruimen?

Daarom plan ik met mijn klanten meerdere sessies in (afhankelijk van de grootte van de klus). In tijdsblokken die behapbaar zijn voor de klant. Die geplande sessie is dan de stok achter de deur die de klant vaak nodig heeft. Na de laatste sessie is dan het hele huis opgeruimd en georganiseerd.

Opruimen per categorie, niet per ruimte

Hier ben ik het deels mee eens. Eerst alle kleding uit het hele huis verzamelen en dan opruimen is logisch. Niets irritanter dan later kleding tegenkomen in andere ruimtes terwijl je kast net helemaal georganiseerd is.

Kanttekening: je moet hier wel ruimte voor hebben. Je kunt wel leuk alle spullen uit de betreffende categorie uit je hele huis verzamelen. Als de hoeveelheid dusdanig is dat je het niet in 1 sessie kunt opruimen, moet je wel een ruimte hebben waar het kan blijven liggen tot de volgende sessie.

Word ik blij als ik het voorwerp vasthoud? Oftewel: Does it spark joy? Zo niet? Weg ermee!

Ja! Dit vind ik nou een mooie gedachte…

Maar… wat nou als je een dunschiller in handen hebt? Of een pen? Of een rol boterhamzakjes? Je snapt waar ik heen wil. Van al die dingen maakt je hart nou niet bepaald een sprongetje toch?

Mijn punt is: blijf een beetje logisch nadenken

Bedank het voorwerp dat je wegdoet

Dit gaat mijn nuchtere brein (veel) te ver.

In de wereld van Marie hebben voorwerpen ook gevoel. Denk aan sokken die niet in elkaar mogen worden gerold, want dan krijgen ze het benauwd.

Even stilstaan bij een voorwerp dat je lastig vindt om weg te doen, dat vind ik dan weer wel waardevol. Aandacht geven aan dat gevoel, helpt om weer verder te kunnen.

Elk voorwerp dat wordt gehouden, krijgt een vaste plek

Logisch en behoeft verder niet veel uitleg lijkt mij. Een vaste plek zorgt ervoor dat je niet meer hoeft te zoeken.

Kortom:

Marie Kondo heeft best wat slimme dingen bedacht die ik ook dagelijks in de praktijk gebruik.

Maar een aantal dingen laat ik liever voor wat ze zijn.